Rob (79) en Fini (81) Meeuwsen hebben zich na twintig jaar noeste arbeid op 4-daagsecamping de Dennen uit laten zwaaien. Het echtpaar dat vanaf 2005 samen met een harde kern aan vrijwilligers aan de wieg stond van de camping bij Quick, moest vanwege de gezondheid van Fini de zware beslissing nemen. Op maandag 14 juli is het echtpaar uitgezwaaid door kampeerders van het eerste uur. Ook Quickers waarmee de twee veel hebben samengewerkt, buiten het campingseizoen om, kwamen hun waardering uitspreken en herinneringen delen. Verhalen van vroeger zorgden voor vrolijkheid. Namens Quick sprak Marc Meinema lovende woorden, voordat hij de gepassioneerde pioniers ook namens de organisatie van de 4-daagsecamping een oorkonde overhandigde.

 

TEKST & FOTO’S: MAARTEN OMVLEE

“Er is een tijd van komen en een tijd van gaan.

Die tijd was voor mij eigenlijk nog niet gekomen.”

 

Pijn in het hart

Rob zou, ondanks z’n slechte ogen, door willen gaan met het vrijwilligerswerk op de 4-daagsecamping, maar de gezondheid van zijn vrouw is een struikelblok. Zonder zijn hulp is zijn eega onthand. “Er is een tijd van komen en een tijd van gaan”, aldus de voormalige weedstrijdsecretaris, “die tijd voor mij was eigenlijk nog niet gekomen, maar door gezondheidsklachten van Fini hebben we de knoop doorgehakt met pijn in het hart.” Sinds Fini Meeuwsen een paar jaar geleden een streptokokenontsteking in de ogen kreeg en niet goed werd gedotterd, is de mobiliteit van het onafscheidelijke duo met sprongen achteruit gegaan.

 

Buffelen

Zonder campingwerk in de toekomst, komen bij Rob dierbare herinneringen naar boven: “Voordat we hier bij Quick een 4-daagsecamping begonnen zijn Rob Lamers en ik bij voetbalclub Hatert gaan kijken hoe zij het deden. Je flikkerde daar over de scheerlijnen. Wij dachten ‘dat moeten we dus anders doen’. Vroeger, zonder goed geoutilleerde eettent zoals die er nu is, was het vanaf drie uur ’s middag buffelen: met een grote groep vrijwilligers eten klaarmaken, soms met de magnetron, eten uitdelen, toetjes uitdelen. Als dat geregeld was, stond je om tien uur af te wassen en daarna tot één uur ’s nachts lunchpakketten te maken. In het begin was het heel veel werk op weinig schouders. Toch was dat de mooiste tijd!” Het was ook een hele andere tijd volgens de voormalige electrotechnicus: “Er waren toen geen kampers en amper caravans. Je keek uit over voetbalvelden met hoofdzakelijk tenten.”

 

“Je flikkerde daar over de scheerlijnen.

Wij dachten ‘dat moeten we dus anders doen.”

 

Oude clubhuis zenuwcentrum

Fini vindt het afscheid ook heel jammer: “Ik heb geen keus”, zeg ze, “alles wat je krijgt aan fysieke ongemakken mag je helaas houden.” Ook zij moet gaan teren op een karrenvracht aan onvergetelijke aandenkens: “Het regende een keer zo hard dat een man in z’n tent lag te zwemmen. Dan gingen we meteen helpen. We hebben altijd hard gewerkt. Als het lukte, als onderdeel van een groep vrijwilligers, om de camping goed te laten draaien, gaf dat een enorme voldoening. Het feit dat de trouwe kampeerders steeds terugkwamen, was het mooiste compliment voor onze inzet. We probeerden van alles in de beginjaren van de 4-daagsecamping. Zo hebben we één jaar een winkeltje gehad waar nu de SportCube staat. We verkochten twee blikje cola en twee zakken chips, want de mensen kochten alles in het oude clubhuis. Dus dat sloeg niet aan.” De oud Organon medewerkster koestert de nostalgie van het oude clubhuis: “Dat was het zenuwcentrum van de camping. Daar ontmoette je alle kampeerders automatisch. Nu is de camping een stuk groter, kan je in een aparte tent eten, op een andere plaats afwassen of naar de wc, waardoor je elkaar in de kantine minder tegenkomt. Daardoor had je vroeger meer het gevoel dat je als organisatie en gasten één grote familie was.”

 

“Ik heb geen keus. Alles wat je krijgt aan

fysieke ongemakken mag je helaas houden.”